رولینگ استون

(به انگلیسی: Rolling Stone) ، مجله‌ای آمریکایی است که به موسیقی ، لیبرالیسم و موضوعات عامه پسند می‌پردازد و هر دو هفته یک‌بار منتشر می‌شود. 

یکی از مشهورترین مجلات در زمینه موسیقی Rolling Stone می‌باشد که همیشه در ارائه برترین آهنگ‌های سال و یا انتخاب برترین ترانه‌های قرن و غیره در صدر اخبار بوده‌است. در سال ۱۹۶۷ و در سانفرانسیسکو آمریکا دو نفر به نامهای Jann Wenner و Ralph J. Gleason این مجله را تاسیس نمودند و اصلا اینطور فکر نمی‌کردند، روزی مجله آنها بعنوان برترین مجله در زمینه موسیقی روز مطرح شود. 

شاید مهمترین اتفاق برای شکل‌گیری آن ریسک بزرگی بود که Jann Wenner انجام داد و از خانواده‌اش مبلغ ۷۵۰۰ دلار قرض نمود تا بتواند به ایده‌هایش در رسیدن به مجله‌ای متفاوت برسد و این چنین هم شد و آن سرمایه در حال حاضر میلیون‌ها دلار سود برای آنها به همراه آورده‌است.

برخلاف سبک و سیاق نشریات آن زمان و گرایش‌های سیاسی افراطی که وجود داشت، رولینگ استون سعی نمود تا بصورت استانداردهای روزنامه‌نگاری سنتی فعالیت نماید و شاید جالب باشد بدانید که اولین مخاطبان و در حقیقت تبلیغ‌کنندگان آن هیپی‌ها بودند! 

. 

. 

. 

. 

. 

. 

. 

. 

. 

. 

برای ادامه ی مطالب به ادامه ی مطلب مراجعه کنید

در اولین شماره از مجله Wenner در سرمقاله‌اش می‌نویسد:«این مجله تنها در مورد موسیقی نیست بلکه مجله‌ایست درباره مسائل مرتبط و تاثیرگذار بر روی موسیقی»

هرچند برخلاف این عنوان باید گفت که رولینگ استون مجله‌ای بود که بر طبق سیاست روز عمل می‌کرد. اما مهمترین نکته در مورد ارولینگ استون تاثیر عمیقی بود که بر روی موسیقی دهه ۷۰ گذاشت و فرهنگ موسیقی عامیانه و پاپ را در بین عموم مردم گسترش داد.

بسیاری از نویسندگان سابق آن مانند: P.J.O'Rourke و Kurt Loder در حال حاضر در کانال مشهور MTV مشغول به فعالیت می‌باشند و یکی از نکاتی که این مجله از آن به هیچ عنوان استفاده نمی‌کرد موسیقی بود! بلکه حواشی مربوط به دنیای موسیقی بود که بیشتر مورد انعکاس قرار می‌گرفت تا خود موسیقی. داستانهای دنباله‌دار نیز یکی از مواردی بود که موجب مقبولیت بیشتر مجله از سوی عامه مردم بود.

شاید دادن عنوان مجله زرد موسیقی برای رولینگ استون عجیب نباشد. در دهه ۱۹۹۰ و با آمدن نشریاتی چون FHM و Maxim رولینگ استون شروع به رقابت با آنها نمود و در اولین کار یکی از بهترین نویسندگان مجله FHM با نام Ed Needham را استخدام نمودند.

این مجله بیشتر بر روی خوانندگان جوان خود توجه می‌نمود، مطالب عامیانه در زمینه‌های فیلم و هنرپیشگان آن زمان ، آن هم با استفاده از جاذبه‌های جنسی بیشتر از موسیقی در مجله نمود داشت و این به مذاق اهالی واقعی موسیقی خوش نیامد و انتقادات بسیاری صورت گرفت که در عوض مجله بیشتر به جنبه‌های ظاهری مجله توجه نشان داد که بسیار هم موثر واقع شد و فروش آن را به بیش از یک میلیون در هر نسخه رساند و مطالب سیاسی روز و داستان و حواشی موسیقی نیز همانند گذشته به چاپ می‌رسیدند